In het nieuws

Vorige week stuitte Paasman nog op een oud boekje over het Wapen van Epe. Geschreven door een nazaat van de familie Betlem, die het café van 1908 tot 1930 runde. “Daarvoor was het geen café, maar een sjiek hotel. Het heette ‘Hotel Essenberg’, vernoemd naar de eigenaar. Die verkocht het in 1908 aan de familie Betlem. Voor 23.000 gulden.” Een ander voorbeeld: “Eerder al vond ik een bon van De Posthoorn. Dat was de rekening van 390 gulden voor de wethouders in Epe over de periode van 1805 tot 1806.” ‘Verteringen namens B&W’ is erop te lezen. Er staat in ouderwets handschrift geschreven wat er voor die 390 gulden is gekocht: bier, sigaren jenever en rode wijn. Maar Paasman haalt de geschiedenis niet alleen uit het archief. Anekdotes over het vroegere caféleven van (oud-)inwoners van Epe vormen een ander belangrijk deel van zijn onderzoek. “De mensen komen vanuit het hele land om over de tijd van toen te praten. Vorige week nog sprak ik met Nel Klaver, een 93-jarige oud-inwoonster. Ze woont al een tijd in Friesland. Het was verassend hoeveel ze nog wist te vertellen over die tijd.” Als Paasman het aantal cafés uit de geschiedenis van Epe opnoemt, valt het op hoeveel het er zijn. Café Visch, Café Boeve (in de volksmond ‘de drie sneetjes’), Café Brinkzicht, Café Parkzicht, Café Rust Wat, Café De Oude Munt, Hof van Gelre en De Gelderse Bloem, Het Wapen van Epe. Paasman heeft wel een verklaring voor die hoeveelheid aan cafés: “Vroeger liep er dwars door Epe een handelsroute. Dat maakte het erg interessant om even te stoppen.”