EPE; - "De schuld van mijn schoonmoeder", verklaart Durk Snieder zijn monnikenklus. "Maar zet er aan het eind van het verhaal dan wel bij: dank u wel, schoonmoeder."
Zijn schoonouders verhuisden midden jaren tachtig naar 'het buitengebied van Epe', naar de oude boerderij. De laatste jaren komen hij en zijn vrouw wekelijks naar Epe; zijn vrouw verzorgt haar moeder, hij doet klusjes om huis. "Daar ben ik in een halve dag mee klaar. Ik had tijd over, zocht iets anders om te doen. Ik nam me voor zo veel mogelijk gegevens over de boerderij bij elkaar te zoeken."
"Dan kom je als eerste bij de streekarchivaris, Gerrit Kouwenhoven. Die dook de kelder in en kwam terug met een kaart. Dan sta je opeens met een kadastrale kaart uit 1822 in handen, waarop de naam van de boerderij voorkomt. Ik was geweldig verrast. Hoef je niets voor te doen, ben je al 150 jaar terug." De tweede voltreffer was een kaart uit 1633, in het Gelders Archief in Arnhem. Daar kreeg ik een kaart te zien uit 1633 met de boerderijnaam. Dat zijn binnenkomers waarvan je kunt likkebaarden."
Twee jaar geleden stootte hij op de Eper protocollen. "Ik dacht: ik ga ze helemaal doornemen. Nuttig en aangenaam. Nuttig omdat je de protocollen voor andere toegankelijk kunt maken, aangenaam omdat je voor zulke leuke verrassingen komt te staan." Er ging een wereld voor hem open en Snieder wil niets liever dan dat ook anderen dat ervaren. "Er liggen veel verhalen in de protocollen te wachten op ontdekking. Ze liggen te sluimeren om verteld te worden", schrijft hij uitnodigend in een artikel in Ampt Epe.
Doen, raadt hij iedereen - vooral senioren - aan. "Het is monnikenwerk, maar je wordt met leuke vondsten beloond. Ik word er gelukkig van."
Dank u wel, schoonmoeder.